Przydługi, potrzebny wstęp wymieńca

Postanowiłam zacząć pisać kolejnego bloga, oczywiście zupełnie różniącego się od www.igaer.blogspot.com . Dziś mamy 21 kwietnia, najprawdopodobniej za 4 miesiące o tej porze albo będę w drodze do USA lub będę już za oceanem. Chciałabym opisać swoje spostrzeżenia, nadzieje jakie wiążę z wyjazdem (chyba po to, bym nie zapomniała ich w trakcie ;)), a także pokazywać tu wszystko co zdołam uchwycić podczas wyjazdu, nie chcę się chwalić, uważam po prostu, że będzie to świetny sposób na opowiedzenie wszystkim członkom rodziny, znajomym co się u mnie dzieje. Chcę już teraz ułatwić sobie kontakt z nimi! ;)

O wyjeździe do USA marzę od dziecka, mając 12 bądź 13 lat znalazłam ogłoszenie o programie "rok szkolny w USA", od razu się tym zainteresowałam.Od 4-5 lat myślałam o tym by wyjechać do Ameryki. Jest to moje największe marzenie, miłością do tego kraju zaszczepił mnie mój pradziadek. Wielokrotnie podejmowałam temat z rodzicami, powiedzieli, żebym wróciła do rozmowy po pierwszym semestrze I klasy LO. Wróciłam, z gotowymi ofertami, dobrze się do tego przygotowałam. Nasza rozmowa skończyła się płaczem, krzykiem i niepotrzebnym spięciem. Straciłam nadzieję, że wyjadę wcześniej niż po liceum. Reszta rodziny była podzielona. Jedna strona twierdziła, że robię głupstwo, że spapram sobie takim wyjazdem życie i chcę wszystko co dostałam tutaj, zostawić. Mimo takich słów, druga połowa bardzo mnie w moich działaniach wspierała. Wierzyli od początku w to, że sobie poradzę. Dałam moim rodzicom czas do namysłu, uwierzyli, że warto i dobrze wykorzystam tę szansę jaką mi dają. Każdego dnia w duchu im za to dziękuję. Złożyłam dokumenty, zdałam SLEP'a. 5 dni temu zamknięto moją aplikację, dziś szukają już dla mnie placementu (rodziny goszczącej, u której będę mieszkała). Moi przyjaciele, bardzo mnie popierają, za co im dziękuję, wiem, że ciężko nam będzie się rozstać za parę miesięcy, ale wiem, że mimo różnicy czasu zawsze odbiorą telefon ode mnie. Moja Zuzka(siostra) i rodzice bardzo się starają. Mimo tego, że podokuczam Zuzi, że za parę miesięcy wyjadę i nie będzie musiała słuchać mojego weekendowego zrzędzenia, wiem, że będę ogromnie tęsknić. Brakuje mi jej co tydzień kiedy jestem w szkole (od września mieszkam sama w szkolnej bursie). Mój tato podchodzi do tego z dystansem, tak mi się przynajmniej zdaje. Mama bardziej to przeżywa i chyba bardziej niż ja sama czuje, że za 5 miesięcy mnie nie będzie choćby na weekend.

Marzę by znaleźć się blisko Nowego Jorku, ale jeśli trafię do słonecznej Arizony, czy kukurydzianego Kansas nie będę płakać czy zamartwiać się, jak TAM będzie.
Nie boję się. Strach w tym momencie jest mi obcy. Jestem w znacznym stopniu oswojona z myślą, że wyjeżdżam. Poradzę sobie z każdą trudnością, wierzę w to mocno. Pradziadek Ted powiedział mi pewnego razu "Ameryka jest ładna na zdjęciach, filmach. Kiedy się już tam znajdziemy pozostaje ciężka praca jak wszędzie". Mimo tego jak racjonalnie podchodził do swojej prawdziwej ojczyzny, bardzo ją kochał. Mam nadzieję, że i ja ją pokocham!


Odezwę się jak dostanę placement i będę znała szczegóły.
Pozdrawiam! ;)